Tırnak etini yeme ya da tırnağı dişiyle koparma ya da kemirme davranışına tırnak yeme alışkanlığı denir. Bu alışkanlık 3-4 yaşlarından önce pek rastlanmamakla birlikte, nadirde olsa 15 aylık gibi erken bir dönemde de görülebilir. Çocukların % 35'in de, ergenlerin ise %45'inde görülen bu davranış, genellikle ergenlik döneminden sonra sona erebilir.
Tırnak yeme alışkanlığı olan çocukların ailelerinin çoğunda tırnak yiyenlere rastlanabilir. Bununda, tırnak yemeyi görerek öğrenme yani, büyükleri taklit ederek tırnak yemeyi öğrenildiği ileri sürülebilir.
Bir diğer ve daha dikkat edilmesi gereken bir sebep ise, güvensizlik hissine sahip olması olabilir. Tırnak yeme bir güvensizlik belirtisi olarak kabul edilir; Aile içinde baskıcı bir tutum, otoriter bir eğitimin uygulanması, çocuğun sürekli azarlanarak eğitilmesi, kıskançlık, yetersiz ilgi, sevgiyle sıkıntı, gerginlik, bunları yaşayan çocuk kendini güvensiz ve yetersiz hissederek kendini rahatlatmak için, özellikle stresli olduğu zamanlarda ya da boş kaldığı zamanlarda, tırnak yeme davranışında bulunabilir.
Tırnak yeme alışkanlığında en etkili tedavi yöntemi, 3-4 yaşlarına kadar bu alışkanlığın anne ve baba tarafından görmezlikten gelinmesi olabilir. Yalnız unutulmamalıdır ki, parmak emme alışkanlığında da olduğu gibi tırnak yeme alışkanlığının ortaya çıkmasına sebep olan etmenlerin en başında psikolojik rahatsızlıklar gelmektedir. Bundan dolayı, çocuğunuzun tırnak yediğini gördüğünüzde;
- Görmezlikten gelme,
- İlgisini başka yöne çekme,
- Eline başka şeyler verme,
- Çocukta korku ve kaygı yaratacak ortamlardan kaçınma,
- Korku filmleri izletmeme,
- Çocuğun stresli olduğu anlar saptanarak, tırnak yiyerek rahatlatma sağladığı zamanlarda başka bir yöntemle rahatlamasını sağlama (kumla, kille veya hamurla oynatmak),
Son olarak da; Çocuğa uygun bir dille tırnak yemenin kötü bir alışkanlık olduğu, tırnaklarını yemediğinde ellerinin ve tırnaklarının daha sağlıklı ve güzel gözüktüğü anlatılıp, tırnağını yediğini fark ettiğinde farklı bir davranışta bulunması, alternatif davranış üretmesi istenebilir.
Çocuk buna inandırıldığında ve bu yöntemler kullanılarak ona yardımcı olunduğu hissettirildiğinde bu alışkanlığından vazgeçmek için çaba gösterecektir. Yalnız, unutulmamalıdır ki: Alışkanlıklardan kurtulmak kolay değildir. Onun için, çocuğumuzun çaba sarf ettiği göz önünde bulundurulmalı, bunun bir süreç ve zaman alacağı unutulmamalı, bu alışkanlıktan vazgeçerken çocuğumuza destek olmalı, küçük jestlerde bulunup, onu takdir ettiğimizi belli edip, onun yanında olduğumuz dile getirilmelidir. Aksi bir durumda ise; çocukta gün içinde yoğun tırnak yeme alışkanlığı, yapılan tüm desteklere ve alınan tüm önlemlere rağmen devam ediyorsa, bir uzmandan yardım almak ve tırnak yeme alışkanlığının altında yatan başka bir sebep olup olmadığının araştırılması önemlidir.
/Terapi Enstitüsü/Beylikdüzü/İstanbul
