Her an korku dolu gözlerle dünyaya bakmak..
Kendini bir türlü güvende hissetmemek.. Büyüdüğünü görmek ama bunu hissedememek...
Çocukların henüz çocukken yaşaması gereken şeyler vardır.Tabi ki çocukken yaşanmaması gerekenler de.

     Bir çocuk anne babasının tartıştığını yaşamamalı mesela bir de sonra okulda neden başarısız diye suçlanmamalı. Çünkü bu aslında anne babanın problemi bu sorunu önce yaratıp, sonra o çocuğun halletmesini bekleyemezsiniz. Her çocuk özeldir ve her çocuk başarılıdır.Sadece imkanların ve iletişimin farklı olduğu aile yapıları vardır.
Diğerleriyle kıyaslanmayı yaşamamalı bir çocuk. Özgüveni kırıldığı gibi, sizinle iletişimini keser ve kendine ait özel başarıları tecrübeleri varsa da anlatmak içinden gelmez. Oysa ki anne babanın görevi; çocuğu desteklemek, ne anlatırsa anlatsın cesaretlendirmek, ne başaramazsa da bir dahaki sefer denemesi için çocuğa şans vermektir. Cesareti kırılan çocuk çabalamaz önüne ne sunulsa itiraz etmez yada fazlasını talep edemez.
Gereken bir başka durum da; çocuğun fanus içinde yetiştirilmesi. Aman bir şey olmasın aman dikkatli olalım her an tetikte olmalıyız!! Çocuk nasıl güven duyabilir böyle bir ortamda. Korku aşılanıyor güven değil. Ayrıca böyle davrandığınız zaman çocuk neden hakkını aramıyor diye sitem etmek çok anlamsız değil mi? Unutmayın ki yaşananların çeşitliliği ve tekrarı deneyimi doğurur. Deneyim çocuğu desteklemekle olur; içinde yaradılışı sebebiyle keşfetme arzusu olur çocukların. Bunu engellemek bireyselleşmesine engel olduğu gibi beraberinde birçok sorun doğuruyor.

    Aslında engeller engelleri doğuruyor; bir şey isteyemeyen ve talep etmekte de zorlanan, arzuladığı şeye ulaşmak için çabalamayan ve bunu istese de yapamayıp nedenini de çözemeyen yetişkinler ortaya çıkıyor. Çocuğu dış dünyadan korumak ilerde onun da dış dünyadan korkmasına ve uzaklaşmasına sebep olacaktır. Yaşanmamgereken bir başka durum; aşırı disiplin. Aşırı kuralcı yetişmesi ilerde takıntıya ve mükemmeliyetçi yapıya sebebiyet verebiliyor. Her şey her zaman mükemmilişkisinde belki yemek problemiyle belki de suskunlukla... Ama bir ifadesi muhakkak oluyor. Belki de çocuğun o anki gerçek el olmayabilir. Hata yapabileceğinizi kabullenin ki çocuğunuz da hata yapabilme özgürlüğüne erişebilsin. Aile içi tutarsızlık da sık rastlanan bir durum. Evin içindeki kurallarda tutarsızlık örneğine şunu verebiliriz ki; bir gün çocuğa herhangi bir konuda müsaade etmeyip başka bir zaman da müsaade etmek veya, anne kuralcıdır baba serbest. Çocuğun önünde, çocuk hakkında tartışmak en büyük yanlışlardan biridir. Biri çocuğu savunurken öteki suçlayıcıdır mesela ve bunlar çok yanlış. Anne baba görüş ayrılıklarını baş başayken tartışmalı. Aksi halde çocuk kararsız,çekingen veya asi,başkaldıran davranışları sergileyebilir. Yaşanmaması gerekenler zaman zaman yaşanıyor zaten ''Ama canım hep öyle olmuyor arada bir oluyor bu sıkıntılar.'' diye düşünmek de ebeveynlerin kendilerini rahatlatmak için söylemiş olduğu savunmalardır. Çünkü bir kez dahi yaşansa izleri kalıcı olacaktır. Gelişim tek yönlü değildir; sadece beslenme, sadece zeka sadece, okul başarısı değildir. Eğer boyu uzuyorsa sorun değil ya da okulda başarılıysa sorun değil diyemeyiz çünkü hepsi ilişkilidir ve hepsi bir bütündür. Çocuğun boyunun uzamadığını, hep aynı kiloda kaldığını düşünün ne kadar korkunç geliyor kulağa değil mi. Çocuk için de duygusal açlık, engellenme, tartışmalar ve beraberindeki her şey bu denli korkunç geliyor. Belki öfkeyle ifade ediyor belki akranlarıyla ihtiyacını anlayıp ona göre davransak durum daha kolay bir hal alabilir. Çocuklar anlık yaşar ve biz yetişkinler bunu hep unuturuz..

Uzm.Psikolog Zeynep BALKIZ/Terapi Enstitüsü/ Beylikdüzü/ İstanbul